Verdriet. Het stapelt zich op. Ik ben al niet zo’n emotioneel stabiel figuur (met dank aan de fantastische opvoeding) maar de laatste periode stapelt zich het verdriet wel op. Voor mij begon het toen we ons huis verlieten in de Almere. Een plek waar we 24 jaar (net de 25 niet vol gemaakt) ons lief en leed deelden. Ja, het was tijd om daar te vertrekken, we voelden ons er al langer niet meer op onze plek, maar het betekende wel dat de wortels die zich hadden gevormd werden afgescheurd. Daarna kwam het overlijden van mijn vader. Dat was een ongelofelijke dreun. Eentje die nog steeds natrilt in mijn hele lijf. En nu weer het overlijden van Kluivert.
Het is veel, heel veel. Misschien wel een keertje te veel. Emotioneel loopt mijn emmertje over. Elk van de grote gebeurtenissen zijn met rede prima te verklaren en te duiden. Maar in mijn hart zitten nu even wat teveel gaten. Naast de krater die mijn vader achterliet is nu een extra gat geboord waar de aanwezigheid van die achterlijke autistische hond zit. Misschien ook wel omdat Kluivert compleet gek was van mijn vader.
Ik kreeg geen connectie met die hond, niet zoals met bijvoorbeeld Indra (de hond van mijn ouders uit mijn jeugd) of met Bob, onze eerste gezinshond. Maar, hij was er op zijn geheel eigen wijze wel. 14 jaar lang deed hij zijn eigen ding, en ging ook gewoon zijn eigen gang. Hij kwam knuffelen als hem dat zo uitkwam, luisterde wanneer hij daar zin in had en tolereerde de rest van het gezin. Wanneer er iemand thuis kwam – of je nu op vakantie was geweest of gewoon maar een uurtje weg was – bleef hij gewoon in z’n mand liggen. Kluivert was een aparte. Een autist. Mensen waren niet echt interessant, andere honden wel.
Misschien dat het gebrek aan connectie, het gemis aan bevestiging van de onvoorwaardelijke liefde – iets waar ik vanuit mijn verleden behoefte aan heb – ook een van de factoren is waarom ik het er moeilijk mee heb. Ondanks alle pogingen wist ik niet echt wat er in die hond omging. Dat, en de altijd aanwezige twijfel of we er wel goed aan deden om over te gaan tot euthanasie. Want uiteindelijk heb ik de beslissing genomen dat zijn lijden dier onwaardig was en dat het zo niet verder meer kon. Ja, hij hij had artrose en liep verschrikkelijk moeilijk, op het laatst liet hij zijn urine lopen, stond verdwaasd rond te kijken (in de wasmachine en met z’n kop tegen de kast in de kamer). Kwam niet meer overeind, dronk niet, at niet, lag alleen te hijgen. Gelukkig bevestigde de dierenarts ook mijn oordeel, maar toch blijft er een stukje twijfel.
Het schijnt dat emoties, of de trauma’s die daaraan ten grondslag liggen, elkaar versterken. Dat heb ik tenminste wel eens gehoord. Ik denk dat ik dat nu wel uit ondervinding kan bevestigen. Ik duik even onder.
