Mijn geliefde en geadoreerde eega heeft in haar haast te reageren op een geweldig leuke functie de reactie dan maar via mijn twitter account geplaatst (password van haar eigen account wegens ongebruik niet paraat, maar wel in de “ik wil, ik wil het en het zal” mode).
Ja, daar ben ik mee getrouwd. Of liever gezegd, ondanks alles is zij met mij getrouwd. Dit uiteraard tot verbazing van velen en ook wel een beetje tot mijn verbazing. Maar daar gaat dit stukje niet over. Het stukje gaat over waarom ik juist nu denk dat ik een stoer wijf heb getrouwd. Het is namelijk zo dat mijn meissie op banenjacht is. Omdat het hol waar ze nu werkt in staat bleek om de totale investering van 1,5 miljoen aan in dienst getreden familieleden van de directie wist te verkwisten. Boeren slimmigheid noemen ze dat.
Je zult wel denken, wat een filosofische titel. Da’s toch nix voor die lompe boer, maar toch, ook ik ontkom zo heel af en toe niet aan de mijmeringen die op een onverwacht rustig moment toeslaan. Terwijl de kinderen zitten te schateren om een film (Marmaduke, een aanrader) denk ik na over het lijstje van goede (en minder) goede voornemens, over wat er volgend jaar op me afkomt en over de algehele dagbesteding.
Mijn geliefde eega heeft haar bevallige pootje gebroken. Geheel en al in de lijn van haar plichten als moeder sneuvelde haar middenvoetsbeentje op de laatste traptrede terwijl zij zich spoedde naar het luidruchtige, doch loze alarm, wat onze oudste spruit bij de voordeur produceerde. Zij dacht dat het slechts een verzwikking was maar de dag na het gebeuren (Zondag dus) toch maar even naar de eerste hulp van ons pas verbouwde prachtige ziekenhuis getogen want het normaal zo ranke voetje was toch wel tot onaangename proporties gezwollen en had een donkerpaars/blauwe kleur aangenomen van de enkel tot de tenen.
Gisteren, toen ik gezellig buitenstond bij te praten met een van de beschikbare buurmannen (te ouwehoeren) rende Buuv nog even naar haar autootje, voorzien van wat leek op een candybar (een Mars ofzo). Nu verbaast mij dat want in mijn functie als onbezoldigd buurt depot (voor al uw pakjes) was mij opgevallen dat zij regelmatig voedingssuplementen “test”.
Of te wel de story van René en zijn lieftallige, doch vasthoudende eega. Wat is de story dan? Nu best lezerspubliek, die story is als volgt.
Jazeker, een positivo stukje. Omdat het buiten nog niet echt lente is, maar in mijn gevoel al wel. Omdat ik gelijktijdig blij en toch nog verdrietig ben. En omdat de beste methode om verdriet weg te werken is om de mooie zaken die mij gegund zijn op een rijtje te zetten.