Ja, op een gegeven moment is het zover. Ondanks dat ik behoorlijk relaxt ben kan je een punt bereiken dat je over mijn irritatiegrens heen dendert. En dat deze zielige vrouw, ene mevrouw J.D. uit A. gelukt. Dat resulteert dus in een stukkie, want ook ik dien zo heel af Lees verder
Een semi-klant van mij doet aan horloges. Dat is de man zijn hobby en hij heeft er zijn beroep van gemaakt. Een echte horlogerie is hij gestart en heeft het “De Klokkenier” gedoopt. Als echte Amsterdammer is zijn bedrijfsmotto heel eenvoudig zei het ietwat ambitieus: ”Een passend klokkie voor iedereen Lees verder
Geprikkeld door de kop van een artikel, Familie Nieuwenhuizen hoort verdachten ontkennen, op een van de lokale fora (een forum in meervoud is toch fora????) schiet ik toch in de overpeinzing modus.
Wat schiet je ermee op om aanwezig te zijn bij het proces over de moord op een van je dierbaren? Je weet dat je daar nog veel verder gekwetst zal worden. Dat de verdachten en hun raadslieden zullen liegen en bedriegen en in alle toonaarden zullen ontkennen iets fout gedaan te hebben.
Wat een eikels. Wat een NSB’rs, wat een zooitje. Iets anders kan ik er niet meer van maken.
Vandaag mag ik ter ere van Halloween en Allerheiligen op de rugbyclub het volgende verhaal vertellen aan de TBM (dat zijn de jonkies) spelers. (meer…)
Vandaag ben ik een beetje down. Ondanks dat ik eigenlijk een heerlijke dag heb gehad, met een geweldige rit in de zonneschijn, de kap eraf en mijn geliefde naast me. Omdat ik pijn heb aan mijn arm, vreemd genoeg op een heel andere plek dan ik zou verwachten na de behandeling van afgelopen maandag. Maar vooral omdat ik me zorgen maak over de oudste spruit. (meer…)
Zo voel ik me vandaag.
(c) by J. Segerius
Ik merk dat ik ook na de eerste schok nog steeds behoorlijk aangeslagen ben door de dood van Ronnie. Niet alleen door de dood van Ron hoor, maar vooral ook de wijze waarop. De brute wreedheid waarmee een vertrouwde verschijning uit het hondenuitlaat circuit en je directe omgeving er zomaar ineens niet meer is.
Hoe wreed kan het leven zijn.
Op dezelfde wijze als zijn vader is nu Ron uit ons midden gerukt. Op een feestje was hij, om de verjaardag van twee vrienden te vieren. Op een mooie zwoele dag, barbecue, biertje en veel vrienden. Natuurlijk waren er ook mensen die niemand echt goed kende, maar die gewoon maar met iemand mee waren gekomen. Zoals de moordenaar van Ron.
Zo beste lezers en lezerinnetjes, het word tijd dat ik mij eens op een serieus onderwerp ga storten. Nu weet de gemiddelde lezer van mijn blog dat ik dan meestal grof en vooral ongenuanceerd met hagel ga schieten, maar deze keer is het stukje wat meer bedachtzaam.
Zoals in het vorige stukje (en een stukje daarvoor) al werd vermeld is mijn Tante Tineke dood. Vandaar dat wij gisteren met de hele familie bijeen zijn geweest in diverse gelegenheden om haar een groots afscheid te verzorgen. En juist daar begint het bij mij te wringen en te knagen. Want ik weet niet zo goed hoe daarmee om te gaan.