Je zult wel denken, wat een filosofische titel. Da’s toch nix voor die lompe boer, maar toch, ook ik ontkom zo heel af en toe niet aan de mijmeringen die op een onverwacht rustig moment toeslaan. Terwijl de kinderen zitten te schateren om een film (Marmaduke, een aanrader) denk ik na over het lijstje van goede (en minder) goede voornemens, over wat er volgend jaar op me afkomt en over de algehele dagbesteding.
Ja, een nieuwe layout, een nieuwe back-end en nieuwe leuke apps die deze webstek nu opsieren verplichten me wel om weer een stukje te gaan typen. Laten we eens kijken of we het toetsenbord kunnen laten smelten. Nu had ik, voor ik een hele dag ben gaan klooien met de Lees verder
Het kerstpakket, voor menig werknemer een aangename toevoeging aan de eindejaarsbonus. Maar, hoe is het in de commerciële wereld gesteld met de kerstpakketten? Is het nog immer die gewaardeerde geste die je als verkopende partij in ieder geval op de shortlist van je inkopende relatie weet te krijgen, of is het een achterhaalde omkooptruc waar je de professionele inkoper mee schoffeert?
Het word morbide hier op mijn webstek, maar hier volgt weer een stukje over een dode. Oude Oma is deze keer degene die het tijdelijke met het eeuwige heeft verwisseld. Oude Oma is de oma van mijn vrouw. En Oude Oma was er klaar mee. Letterlijk, ze wilde al een hele tijd liever dood. Eigenlijk sinds de dood van haar man, nu een jaar of 30 geleden, was voor Oude Oma de lol er wel vanaf.
Vol van verbazing heb ik me weer een nieuw project op de hals gehaald. Ik begrijp namelijk niet goed hoe het komt dat de Rugbyclub van mijn kids zo weinig substantiële sponsors heeft. Ja, een stuk of 3 – 4 bedrijven hebben het potentieel gezien , maar het zet niet echt zoden aan de bekende dijk. Gelukkig is het bestuur van de club een groep zeer rationele mensen, met een nuchtere Hollandse zuinigheid, dus gaat het de vereniging goed. Maar om nu te zeggen dat er een mooie financiële toekomst in het verschiet ligt….. Nee, dat is teveel gezegd.
is dood. Anthonie Kamerling, een acteur, heeft gisteren besloten om de stekker te verwijderen uit zijn verblijf op het ondermaanse. Waarom raakt mij dit? Is het omdat hij een Bekende Nederlander was, of zit er meer achter? Wat ik al schreef, iemand die ik niet ken is dood, en toch voel ik heel raar een soort van verwantschap, omdat de man regelmatig in mijn huiskamer verscheen, weliswaar via het TV scherm, maar toch. Of omdat ik regelmatig wat over hem las op het web of in de krant.
eindelijk is het dan zover, voor zover het nog niet helemaal duidelijk was heeft nu ons “democratisch” gekozen bestuur zich volledig in de inhalige kaart laten kijken. Het verhaal stond in de Donald Duck voor volwassenen, de krant van wakker Nederland die ons tegenwoordig ook al via de TV weet te bereiken voor het betere indoctrinatie geweld (maar dat is weer een ander verhaal). Het gaat hier over de roofridders en hun vazallen, of te wel De Nederlandse Staat en de door haar benoemde beambten.
Mijn geliefde eega heeft haar bevallige pootje gebroken. Geheel en al in de lijn van haar plichten als moeder sneuvelde haar middenvoetsbeentje op de laatste traptrede terwijl zij zich spoedde naar het luidruchtige, doch loze alarm, wat onze oudste spruit bij de voordeur produceerde. Zij dacht dat het slechts een verzwikking was maar de dag na het gebeuren (Zondag dus) toch maar even naar de eerste hulp van ons pas verbouwde prachtige ziekenhuis getogen want het normaal zo ranke voetje was toch wel tot onaangename proporties gezwollen en had een donkerpaars/blauwe kleur aangenomen van de enkel tot de tenen.
Ja, ik ben BN’er. Ik ben ontzettend leuk, belangrijk, intelligent, en meer superlatieven waar ik met mijn beperkte kennis niet zo een, twee, drie op kan komen.
Je ziet het al aankomen, eindelijk weer een topic waar ik me druk om kan maken. De door een select gezelschap tot BN’er gebombardeerde oetlul (danwel klapkut). Al een tijdje valt mij op dat er in Nederland mensen zijn die eigenlijk helemaal niks kunnen en toch steeds weer onder onze aandacht gepushed worden door de zogenaamde entertainment rubrieken.
Zoals in het vorige stukje (en een stukje daarvoor) al werd vermeld is mijn Tante Tineke dood. Vandaar dat wij gisteren met de hele familie bijeen zijn geweest in diverse gelegenheden om haar een groots afscheid te verzorgen. En juist daar begint het bij mij te wringen en te knagen. Want ik weet niet zo goed hoe daarmee om te gaan.