Dat waren wel een paar bewogen weken die achter me liggen. Weken met gebeurtenissen die me heel hard hebben geraakt op een niveau dat ik niet had verwacht. maar, zoals het gezegde luidt… “Life goes on”.
Het rare is dat ik, in tegenstelling met de dood van mijn moeder, een soort van vrede heb gesloten met het feit dat mijn vader er niet meer is. Ik mis hem ongelofelijk en wordt vooral nu geconfronteerd met het feit dat ik niet meer kan bellen en trots verslag kan doen van mijn laatste prestaties, de prestaties van mijn mannen of van mijn geweldige vrouw. Of gewoon melding maken van de dagelijkse dingen zoals die achtelijke hond Kluivert van me die een lokale beroemdheid is geworden door de kuierlatten te nemen en vervolgens op facebook te verschijnen als gevonden kanjer.
Ik merk dat ik terugkeer in de waan van de dag. Dat ik geniet, samen met Nieke, van ons avontuur in het prachtige en vriendelijke Meerhout.
Want, dat doe ik (doen we). Ondanks wat kleine tegenslagen (weer een inspraakronde voor de vergunning definitief is) zijn we begonnen om de plannen verder uit te werken, om offertes aan te vragen en om samen langzaam maar zeker de schetsen van onze gedachten verder uit te werken naar een werkbare tekening.
Langzaam vinden we onze draai, die ik nog geen routine durf te noemen omdat het nog zo pril is, in deze geweldige streek. Er gaat geen dag voorbij of een van de twee verteld wel tegen de ander, meestal tijdens een gezamelijke wandeling met de honden, hoe goed we aan deze move hebben gedaan.
We zijn al goede bekenden bij de lokale Gamma (in Balen) en ook de plaatselijke chinees, die erg goed is overigens, kent ons al van gezicht. Een van de friet tenten (Monique & Co) is al een place-to-go als we geen goesting hebben te koken.
Ook de supermarkten (Lidl, Jumbo voor verse melk, Aldi en de lokale Spar) weten we te vinden. We zijn zoekende naar, maar hebben ook al veel gevonden. En dat is lekker.