Ja, getroffen. Dat omschrijft het denk ik het best. Henk Toebast, Meneer Toebast, is overleden. Hoe, waaraan, geen idee. Dit nieuws, want dat is het, overvalt me. En het raakt me. Raar, want normaal trek ik me van dit soort dingen niet zoveel aan. Weer een dooie op de alsmaar klimmende lijst is niet verbazend, daar het leven uiteindelijk een terminale ziekte is. Je weet dat je eraan dood gaat.
Maar Toebast…. Ja, die heeft stiekem toch heel veel impact. Ik had het niet verwacht maar ik merk dat ik bezig blijf met de beste man. Ik lees op de verschillende nieuws sites zijn overlijdensbericht, ik bel zelfs mijn ouders om er over te praten. Want als ik terugkijk op die tijd, wat heb ik veel te danken aan die man.
Ik was een van die moeilijk opvoedbare kinderen, omdat ik me kapot verveelde op school. Tegenwoordig zijn daar allerlei speciale trajecten voor, maar in mijn tijd had je vette pech. Dan was je moeilijk….
De eerste keer ben ik Meneer Toebast tegengekomen op de Sint Augustines. Een LOM school heette dat toen nog. Hij was mijn meester in de vijfde klas. Er waren daar trouwens meer memorabele types hoor (een Henk de Bruin of Meneer Hoedemakers), maar Meneer Toebast… die had mij door. Hij wist mij in een drukke klas toch het gevoel te geven dat ik “speciaal” was. Hij was zo’n meester waar je als kind alles voor deed. Zelfs die saaie sommen en de standaard lesstof. Van hem mocht ik zelfstandig extra werk gaan doen, los van de klas, en kreeg ik moeilijke sommen, die wel een uitdaging waren. En als ik er niet uitkwam wist hij mij haarfijn uit te leggen hoe dan wel te werk te gaan.
Na mijn periode op het internaat, waar zoals ik vaak vertel ik mijn uiterste best deed om maar van school geschopt te worden zodat ik ook van dat verdomde internaat gestuurd zou worden heeft Meneer Toebast weer een doorslaggevende rol gespeeld in mijn scholing. Losgeslagen als ik was, stuurloos en vooral afgesloten heeft hij het mogelijk gemaakt dat ik weer naar huis toe kon. De Bongerd, zijn school, werd voor mij de derde keer dat ik Mavo 3 deed. En deze keer ging het goed. Ik mocht weer vooruit werken (in de kantine bij Toon, die altijd een bak thee had staan). Ik kreeg weer uitdagingen en ook de nodige “gesprekken”. Wat hij achter de schermen tegen al die leraren heeft verteld over mij… geen idee. Maar wat ik wel weet is dat ik dankzij zijn bemoeienissen eindelijk weer zin had om naar school te gaan, dat ik eindelijk de ruimte kreeg om me te ontwikkelen en langzaam maar zeker weer een beetje rust kreeg in mijn bovenkamer. Ik kan stellig zeggen dat ik zonder Meneer Toebast nooit mijn armzalige MAVO papiertje gehaald zou hebben.
Stiekem was Meneer Toebast gewoon heel belangrijk.