Het overlijden van Robin hakt erin. Net zoals toen mijn vader stierf. Zelfs bij het verliezen van een van mijn huisdieren doet het ongelofelijk zeer. Maar, het valt me wel op. Het rouwen gaat uiteindelijk niet om hen want zij voelen niets meer. Het gaat om míj. Om wat ik mis. Om het gat dat blijft. Egoïstisch, misschien. Maar zeker ook menselijk.
Bij Robin voel ik het extra. Hoewel hij stierf op JFK, in een lounge en waarschijnlijk In uniform, “Living the life” precies zoals hij het wilde. En toch: midden in zijn verhaal — gewoon weg. Hij was de man die alles afwerkte tot in de puntjes. Altijd plannen, regelen, doen. Maar zijn eigen dood hield hij niet in de gaten en ontkende hij. Hij had Larissa beloofd om wel 100 te worden. Ik merk dat vaker, het onvoorbereid zijn. Zoals bij mijn vader, die zóveel nog had willen zeggen, willen doen. Nu is het aan ons, de nabestaanden, om te reconstrueren wat hij in zijn hoofd had: ideeën, zakelijke plannen, details. En ja — het maakt me ook boos. Had dat nou wat beter geregeld!
Maar, ik merk dat ik dat gemis, en dat verdriet in meerdere gradaties toch wel voel. bij elk overlijden dat me raakt, zoals Ozzy Osbourne, Gerard Cox of Joke Bruis. Ik kende ze niet, en toch weer wel. Zelfs bij Hennie, iemand die heel diep in ons gezin was geworteld en daar helaas uit is gegooid, Mijn zoon Sebastiaan is zelfs vernoemd naar hem. Hij liet de kinderen te vaak vallen — moest ik hem uit ons kringetje halen, om hun teleurstellingen te besparen. Toen hij stierf, hoorde ik het anderhalf jaar later pas. Dat verlate nieuws sloeg in. Niet alleen omdat ik mis wat ik kwijt ben, maar om wat hij gemist heeft: het zien hoe mijn twee fantastische kerels groot werden van dichtbij.
Herinneringen zijn rauw in het begin. Ze snijden, doen pijn. Maar met de tijd — na nachten van stilte, momenten van “had ik…”, seconden van missen — worden ze warm. Krijgen ze dat gouden randje. Dat weet ik, dat ervaar ik. Maar, het gemis blijft. Bij de een duurt het lang, heel lang, bij de ander minder lang. Voor mij geeft dat aan hoe groot hun rol is geweest in mijn leven, in mijn reis. Van elk van hun probeer ik de herinnering warm te houden.
