Het liedje van Dhr. Froger speelt dan natuurlijk door mijn kop, je weet wel, eigen huis blabla. Maar dat is niet waarom ik dit stukje ben begonnen. Dit stukje komt eigenlijk voort uit verbazing en verwondering. Ik spreek regelmatig mensen op straat en heb een uitgebreide kennissenkring. En daarin zitten ook een aantal mensen die “swingen”. Ik snap dat swingen niet.
Ook al ben je afgekeurd, toch blijf je met een zekere regelmaat verlangen naar de mogelijkheid om je oude vak uit te oefenen. Gelukkig heb ik een breed georiënteerd netwerk van bekenden en kennissen die me regelmatig dingen vertellen en ook vragen. Maar, dat is toch niet helemaal hetzelfde. Met de wijze lessen die ik in het verleden heb geleerd kan ik nu niets anders meer doen dan advies geven. Zo ook aan een leuke blonde marketing dame die ik ken die me regelmatig kond doet van de voorvallen op haar kantoor.
Een aantal stukjes terug heeft u kunnen lezen dat ik mijzelf niet meer zo kwaad maak. Misschien komt dat omdat ik er het nut niet van inzie om kwaad te worden op iets wat ik toch niet kan veranderen, misschien omdat ik afgeleid was en wel wat beters te doen heb. Maar, zoals zo vaak, is deze keer het nieuws heter dan mijn goede voornemens en ben ik toch bijzonder geagiteerd geraakt.
Raar eigenlijk, maar hoe ouder ik word hoe vaker ik denk dat:”vroeger was dat toch beter”. Neem nu de enige echte chocoprinsen. Die zaten vroeger in zo’n plastic netje en er zat een goud en zilver papiertje omheen gevouwen. Dat papiertje probeerde ik altijd netjes weer plat/vlak te krijgen en als dat dan uiteindelijk niet lukte frommelde ik het volgende papiertje er gewoon in. Ja, het volgende papiertje want die bruine verleiders zaten met z’n zessen in zo’n netje, en dan maar eentje opknagen is onmogelijk.
Die het doen. Of die het juist niet doen. Na een periode van relatieve financiële tegenslag (ja, we hadden nog te eten, ja we konden de hypotheek nog betalen, ik weet het, maar daar hield ’t dan ook wel mee op) is nu de periode (schijnbaar) aangebroken dat we wat ruimer zitten qua pecunia.
Bijna een maand geleden dat ik hier wat heb neergezet, en wat een maand is het geweest.
Zo passeerde in deze maand natuurlijk de toetreding van ondergetekende in de MR (medezeggenschap raad) van de basisschool waar de 2 kneuters resideren, een paar dagen met mooi weer, de aankoop van een nieuwe 2e hands automobiel en wat veel leuker is…… het kopen van een nieuwe PC.
Oftewel, wat te doen met zoveel poen? Nou, dat weet ik wel hoor. Om te beginnen zou ik me helemaal slap lachen. Nooit meer werken (deed ik toch al niet). Een nieuwe garderobe, een nieuwe auto (welke verschilt per dagdroom en omvallend automerk) en het huis van de buren opkopen zodat we een wat ruimere woning tot onze beschikking krijgen.
Landgenoten…. Ik heb droevig nieuws. Ons koninkrijk is stuk. De deling tussen arm, hoewel relatief, en rijk tekent zich steeds scherper af. De solidariteit waarmee wij na de tweede wereldoorlog ons Nederland weer hebben opgebouwd is in rap tempo vervangen door het credo:”ikke, ikke en de rest ken stikke”. En dat komt onze samenleving niet ten goede.
Vandaag had ik toevallig het Flevoziekenhuis aan de lijn ivm 3D visualisaties op hun website. Ook op de website staat de link naar angiomal.nl dus heb ik daar nog even over gesproken. In datzelfde gesprek werd even tussen neus en lippen gemeld dat dr. Komhout met pensioen was……
“Death and Taxes” wie Meet Joe Black heeft gezien weet wat ik bedoel (wie die film niet heeft gezien is duidelijk niet getrouwd). Anyway, gisteren op bezoek geweest bij de Inspecteur der Belastingen. Accountant ook maar meegenomen, want zelf snap ik dat gedoe allang niet meer. We waren uitgenodigd om ons zoveelste bezwaarschrift te bespreken maar wij hadden een ander doel voor ogen, namelijk de complete puinzooi die de dienst der afromers van mijn aangiftes heeft gemaakt uit te zoeken.