Eindelijk weer eens een beschouwend en politiek getint stuk. Want door de emigratie uit Nederland naar België is het niet zo dat ik mijn mening heel veel heb veranderd, maar meer dat ik er een hele nieuwe club aan mensen heb bijgekregen om op af te geven. Want laten we eerlijk zijn, politici zijn vooral opportunisten, en in België maken ze er een nog grotere bende van dan in Nederland.
Waar Nederland het geluk heeft over grondstoffen (aardgas) te beschikken om de begroting nog enigszins op orde te brengen, heeft de Belgische politiek die luxe niet. Elke euro die ze uitgeven, vaak aan onzinnige zaken, moet uit de bevolking geperst worden. Niet dat de politiek in Nederland klopt of zelfs maar logisch is, nee, dat zeker niet. Maar in België is het nu wel heel duidelijk dat de politici er een zooitje van maken. Een professor uit Leuven (vermaarde universiteit) roept dat de laatste peilingen erop wijzen dat de begroting op orde moet komen, maar verderop in de krant staat een stuk over de dreiging van drones (en dat daar 50 miljoen euro voor nodig is).
Ik geloof dat in België nog meer mensen direct en indirect werken voor de overheid dan in Nederland. Die overheid, die er eigenlijk voor dient om ons burgers te verzorgen, is verworden tot een veelkoppig monster dat zich voedt met de inspanningen van de bevolking. Geen centje zo klein of ze weten er wel een belasting aan te hangen. En dat is ook nodig, want buiten alle monden die het veelkoppige monster voedt, is er natuurlijk ook de hobby van de verkozen figuren. Hier in België moet er in Antwerpen een fietsbrug komen van de minister (en geheel toevallig oud-schepen van die prachtige stad). Dat brugje kost 70 miljoen, en dus moeten alle andere projecten in de Kempen een stukje van hun budget afstaan aan de brug van Antwerpen. Met als gevolg dat er straks in Antwerpen een fietsbrug ligt, maar in de provincie alle wegenverbeteringen en fietspaden nog maar even moeten wachten.
België heeft een probleem. Niet dat het niet financieel gezond kan zijn – wat best wel een uitdaging is – maar vooral dat het allerlei zaken wil financieren zonder daar het geld voor te hebben. En daar wringt de schoen: de Belgische politici zijn daar blind voor. De minister van oorlogspropaganda (of zo lijkt het mij toch), wenst de begroting van zijn departement op te trekken onder druk van dat oranje Amerikaanse mannetje met her rare haar (die geen vriend was van Epstein!) en zijn NAVO-knechtje Rutte, want de Russen (of misschien zijn het toch wel buitenaardsen die met hun vliegende schoteltjes komen spioneren op de luchtmachtbasissen). De minister van Milieu smijt met subsidies alsof er geen bodem in de schatkist zit (en geen Belg die roept dat dat een sigaar uit eigen doos is). De ene na de andere belastingmaatregel en proefballon wordt opgelaten om alsnog aan gelden te komen om al deze capriolen te kunnen financieren. En de Belg? Die zucht en trekt de portemonnee. Niet vrijwillig, maar zoals Jerommeke water uit een steen kon persen, kan de politiek — en hun overheidsdiensten — euro’s uit diezelfde steen persen.
En ik, als nieuwe inwoner van dit prachtige land, verbaas en verwonder mij. Wanneer gaat de overheid eens inzien dat zij te ver is gedwaald van haar doel? Wanneer gaat men de tering naar de nering zetten? Ik ben bang dat het nog lang gaat duren. En waar dat zal eindigen? U mag het zeggen.
