Ja, op een gegeven moment is het zover. Ondanks dat ik behoorlijk relaxt ben kan je een punt bereiken dat je over mijn irritatiegrens heen dendert. En dat deze zielige vrouw, ene mevrouw J.D. uit A. gelukt. Dat resulteert dus in een stukkie, want ook ik dien zo heel af en toe eens af te reageren en alle zaken op een rijtje te zetten.
Wat is er gebeurd? Daarvoor moeten we een eind terug in de tijd. Zoals jullie weten doe ik wat (behoorlijk wat) vrijwilligerswerk in het bestuur van de rugby academy waar mijn oudste zoon resideert. Ik hou me daar vooral bezig met communicatie en PR. Ik doe de website, heb het ontwerp van de huisstijl ed. gedaan en eigenlijk alles wat zich met de “uitstraling” bezighoud. Omdat ik vanuit alle hoeken en gaten complimenten krijg ga ik er maar vanuit dat we op de goede weg zijn. Die goede weg bescherm ik dan ook. En daar komt de enthousiaste moeder, mevrouw D., ten tonele. Zij is een zelfverklaarde hoog-sensitieve vrouw met de uitstraling van een verlept bosje droogbloemen maar met een attitude en verwaandheid die men in vroeger tijden hoogstens aantrof bij de familie Romanov uit Rusland. We weten natuurlijk allemaal hoe het daar mee is afgelopen.
Maar goed, deze dame wilde ook graag iets doen voor de Rugby Academy, een nieuwsbrief. Prima, want alle handen kunnen helpen. Het resultaat van haar inspanningen was bedroevend. Beneden alle peil. De eerste alinea was gelijk de langste en bevatte eigenlijk niets meer dan het voorstellen van haarzelf en hoe geweldig de nieuwsbrief was. Los van alle taal en stijlfouten (die ik zelf ook maak) was het hele gebeuren van het niveau kleuterschool. Tot mijn grote schande en eeuwig verderf heb ik ingegrepen en in een ochtend het vod omgevormd naar iets wat recht deed aan de professionele uitstraling van de academy, zonder namen van de vrijwilligers en zo, want die doen er niet toe.
Haar reactie? Achter mijn rug om de rest van het bestuur mailen om te klagen over de kleur van de nieuwsbrief (een van de kleuren uit het logo notabene, zodat het geheel consistent bleef). Iedereen weet dat ik niet gediend ben van achterbakse types en zelf graag met open vizier de strijd aanga. In dit geval heb ik gesteld dat we maar snel afscheid moesten nemen van deze volstrekt incapabele dweil en dat het niveau van haar werk, dat het kleuren met wasco niet ontsteeg, gelijk was aan haar algemene ontwikkeling en moreel. Afgeserveerd en afdruipen leek mij zo.
Jammer genoeg blijft dit soort wijven van laag allooi meestal niet onder hun morsige steen zitten maar kruipen daar te pas en vooral te onpas weer onderuit. Dit is het soort, en eigenlijk moet je die eigenschap bewonderen, dat volhard in haar eigen geweldige gelijk en daardoor volkomen blind is voor enige mogelijke fout die zij zou kunnen maken. Het soort vrouw waar alle schoonmoeder grappen over gaan.
Ook in de afgelopen periode had zij de hoop mij te betrappen op fouten. Een periode die hectisch was gevuld met alle zaken die er speelde op de academy (opname promofilm, organisatie wervingsactie, kledingruil, nieuwe sponsor, nieuwe design website). En dan kan je dat gezeik er niet bij hebben. Toen ik als bestuurslid mededeelde dat een training wel op de geplande tijd doorging wenste zij daar, op facebook, tegen in te gaan. Dat commentaar kan je daar gelukkig verwijderen. Dan een opmerking over iets wat ze niet in haar e-mail had ontvangen. Klopt, want ze had zelf verzocht bij mailchimp om uitgeschreven te worden. De anderen hadden de e-mail keurig gekregen. Dat heb ik dan weer wel op facebook laten staan, zo ben ik dan wel weer. En dan nu haar laatste wapenfeit, de academy schend de privacy want we hebben geen toestemming voor een filmpje…. Natuurlijk hebben we die, ik heb zelf de inschrijfformulieren gemaakt waar dat expliciet in staat. Sterker nog, de Academy heeft zelfs gedurende de deelname het portretrecht. Staat ook in het handboek, maar in ieder geval staat het in het aanmeldingsformulier.
Gelukkig zijn we als bestuur behoorlijk op elkaar ingespeeld en krijgt ze geen van haar stalpoten aan de modderige grond. Maar jammer genoeg is ze te kortzichtig om zelfs dat maar te begrijpen. Ik wil dit stukje dan ook afsluiten met een welgemeend advies aan haar: Hou op met zeiken! Ga terug onder je stinkende steen in het methaan moeras en blijf daar!