Beetje vage titel, vragen…. maar dit stukje gaat over opvoeden. en meer specifiek over het beste willen voor je kinderen. Want dat wil toch elke ouder? Ik, en mijn geliefde eega in ieder geval wel. Maar wat is dan het beste? Hoe kijk ik vooruit naar wat het beste is voor mijn kinderen. Dilemma’s zijn aan de orde van de dag, want vaak hinkel ik op wel 5 benen om de verschillende sporen die mijn zoons trekken te kunnen volgen. Specifiek van mijn kroonprins, Zoon 1.
Hij is ondertussen ongemerkt 14 jaar geworden en steekt nu al boven zijn vader uit (1.85m). Een heus sporttalent. Dat betekend dat eigenlijk het hele gezin in het teken van zijn sport staat. Is het niet actief dan in ieder geval passief. Want sinds jaar en dag staan we, meestal met z’n allen, om een onchristelijke tijd op omdat meneer naar een speciale school moet in Hilversum en dus op tijd bij de bushalte moet staan. We fungeren als taxiservice van en naar de bushaltes en natuurlijk naar de normale trainingen en wedstrijden. Daarnaast houden we z’n voer in de gaten, zorgen we voor sportkleding en schoenen en hebben ook nog eens de zorg voor de “normale”puberale fase. We doen het allemaal met liefde voor ons jong….
Maar soms, heel soms, bekruipt mij een aanval van twijfel. Is het wel gezond dat een kind van 14 met gemak 25 push-ups doet op één hand? Is het wel zo’n groot talent? Volgens zijn coaches en trainers wel. En hoe kan hij in godsnaam ooit zijn brood gaan verdienen met rugby?
Zeker niet in Nederland waar nog steeds onkundige, politieke, figuren zich bezig houden met de jeugdopleiding. Waar een rugby academy stiekem (want achter gesloten deuren door de bestuurders zelf geregeld) misbruikt wordt als pensioenplan voor de uitgerangeerde bestuurders die de bond op een randje van faillissement hebben gebracht en hier verder hun onkunde ten toon mogen spreiden. Binnen de bond is er ook niet over nagedacht, want na de rugby academy valt er een groot gat.
Maar wat dan? Eigenlijk is de enige optie naar het buitenland. Maar jezus, hij is pas 14 en als hij zijn diploma haalt (daar ga ik maar vanuit) pas 15. Moet ik dan dat mannetje naar Zuid Afrika sturen, of zelfs naar Nieuw Zeeland? Engeland is dichter bij of Frankrijk want dat kan je zelfs met de auto nog doen. We hebben tenslotte speciaal voor de vele kilometers die we voor de rugby rijden een dieseltje aangeschaft.
Of, moeten we maar afzien van zijn geluk, ziel en zaligheid en hem dwingen in het keurslijf van de maatschappij? Toch maar gewoon een vervolgopleiding in Nederland, geen speciale rugbytraining meer en uiteindelijk een standaard geschoold kind overleveren aan de maatschappij.
Doen wat generaties ouders voor ons hebben gedaan en het kind zijn eigen weg laten zoeken? Dat is ook een optie, ware het niet dat hij, behalve rugby, geen idee heeft (nou… maar ik geloof dat rentenier geen beroep is).
Zouden andere ouders dat nou ook hebben? Al die vragen?