IMG_0952.JPG IMG_0954.JPGVaderdag…. wat moet je er mee? Een commercieel feestje waar je kinderen, want die snappen dat nog niet, door de winkeliers en producenten worden aangezet om nutteloze shizzle te kopen. Omdat pappa anders wel eens zou kunnen denken dat ze niet genoeg van hem houden. Wat een bullshit.

Vaderdag is hoogstens een dag waarop je een gekleide asbak  (tegenwoordig mag dat ook al niet meer) of een plastic stropdas mag ontvangen. Goedbedoelde rotzooi die, als ze niet door je kind zelf gemaakt/gekocht was, allang de kliko in zou hebben geflikkerd. En toch doet vaderdag iets met je. Vaderdag zet mij aan tot een moment van verplichte reflectie, want je moet wat als je wacht op je verbrande boterham en je ongestolde “gekookte” eitje.

Voor mij is vaderdag een dag waarin ik even stilsta bij liefde. Onvoorwaardelijke liefde. De liefde die ik voel wanneer ik denk aan mijn kinderen. Wanneer ik terugdenk aan de tijd dat ze nog heel klein waren en hun eerste hapje, hun eerste stapje, ja eigenlijk al hun eerste capriolen vertoonde. De meeste van die vertederende momenten staan in mijn geheugen gegrift, misschien wel geëtst. Een kind dat zichzelf in de wasmachine had gepropt, en natuurlijk zijn broer die datzelfde kunstje ook kon. Maar ook aan de onbedaarlijke huilbuien, de protesten, de eeuwige vragen en de onschuldigeboevenstreken.

Vaderdag, waarbij ik me verwonder over de vlucht naar volwassenheid en zelfstandigheid van mijn beide heren. Naar wat ze nu al presteren en bereiken. Waar ik me afvraag hoe het toch mogelijk is dat mijn oudste al langer is dan ik ben. Dat ik me verbaas over het gemak en het zelfvertrouwen waarmee beide mannen zich in hun wereld bewegen. De gedrevenheid en de rechtlijnigheid van de jongste, die zich een doel stelt en alles opzij zet om dat te bereiken.

Vaderdag is wat mij betreft dus een dag als alle andere dagen. Want een echte vader heeft dat soort gedachten vaak.

Vaderdag, een dag van reflectie.