Even een briefje maar. Bellen gaat niet meer tenslotte. Ik zit op de bank, vol tevredenheid over mijn prachtige cadeaus en de volle koelkast. Alle voorbereidingen zijn klaar, behalve de kalkoenrolletjes maar die doe ik straks wel (of niet, er is meer dan genoeg te kaanen). Dit jaar is de schanspartij hier namelijk. Ons pap, mijn broer en zussen, de aanhang en hun nageslacht. Ze komen ook echt allemaal. Ja, nou, behalve jij.
Het leven moet je vieren zei je. En dat proberen we ook. Allemaal op onze eigen manier gaan we koppig door met de waan van de dag. Maar toch is er een lege plaats aan de tafel. Een plaats die ik op de meeste rare momenten leeg zie zijn. De momenten van trots, van voldaanheid, van geluk. Als er iets te vieren is of als ik juichend blij ben. Dan valt het stiekem op. De lege plaats aan de tafel.
Ook nu, stiekem lopen er tranen over mijn wangen. Want juist in deze stille momenten, wanneer de stille tevredenheid en de terugblik op weer een jaar alles weer naar de voorgrond trekt. Juist nu, nu ik zo trots ben op alles wat in mijn leven gebeurd. Op hoe die 2 kleinzoons van je op hun eigen wijze groeien naar volwassenheid. Juist nu mis ik je ongelofelijk.
Ik had het zo graag nog met jou gedeeld.