Hoe wreed kan het leven zijn.
Op dezelfde wijze als zijn vader is nu Ron uit ons midden gerukt. Op een feestje was hij, om de verjaardag van twee vrienden te vieren. Op een mooie zwoele dag, barbecue, biertje en veel vrienden. Natuurlijk waren er ook mensen die niemand echt goed kende, maar die gewoon maar met iemand mee waren gekomen. Zoals de moordenaar van Ron.
Een woordenwisseling schijnt de aanleiding te zijn geweest voor die trieste figuur om, op een feestje waar hij eigenlijk niet bijhoorde, met een mes te dreigen. Waarop een ander hem verzocht om normaal te doen en hem buiten de deur werkte, zelfs nog met het voorstel om hem weg te brengen met de auto naar waar hij dan ook naartoe wilde. Maar dat was allemaal niet nodig volgens de moordenaar, die rustig het feestje verliet.
Des te triester is het vervolg van het verhaal. Want toen Ron zijn meisje, waar hij zo gelukkig mee was, naar huis wilde en ze de voordeur uitstapte stak hij uit het niets toe. Hij had gewoon al die tijd staan te wachten, met zijn mes. Het is Ron nog gelukt een paar steken af te weren, maar tegen een laffe onverwachte aanval uit het niets sta je machteloos. En nu is Ron dood!
En zijn moeder…. Hoeveel ellende kan een mens verdragen voor je knakt. Na haar echtgenoot nu ook haar zoon, op dezelfde wijze weggerukt. Boos, verdriet, ontkenning, acceptatie. die gevoelens strijden om voorrang. Misschien dat er inderdaad een leven na de dood is en dat nu Ron en Henk weer samen zijn, en misschien gelooft zij daar in. Eigenlijk hoop ik dat, zodat ze daar heel misschien een begin van wat vrede in kan vinden, hoewel ik me daar dan ook weer geen voorstelling van kan maken.
Ron was een sympathieke knul, echt een vent waar je even een praatje mee maakte als je hem tegenkwam, waar je even naar zwaaide als je door de straat reed en hem buiten zag staan. Een kerel, in de bloei van zijn leven die je graag zag en waar je mee kon lachen, ondanks zijn stille verdriet om zijn vader.
Net als Henk zal ik Ron missen.